شما اینجا هستید : شعر آّب در سماور کهنه از سلمان هراتی

برای ویرایش این بلوک به قسمت تنظیمات بلوک های دلخواه > بلوک فروشگاه شماره 2 مراجعه فرمایید.

آب در سماور کهنه

من نبودم

 مادرم یتیم شد

من نبودم

درختان بی شکوفه نشستند

من نبودم

 گنجشکها برگ و بارشان را بستند

 و از بهار گذشتند

من نبودم

 نارنج ها از درخت به زیر افتادند

 انجیزها از تراکم درد ترکیدند

 ارباب صبحانه ای لذیذ از انجیر خورد

 مادرم گفت :

 ای کاش گرگها مرا می بردند

 ای کاش گرگها مرا می خوردند

 من نبودم

مادرم یتیم شد

 هیمه های نیم سوخته

کله چال را از آتش می انباشتند

 و ارباب کاهنی بود

 که با هیمه های نیم سوخته

 به تادیب مادرم بر می خاست

ارباب کاهنی بود

 که سرنوشت مادرم بر می خاست

 ارباب کاهنی بود

که سرنوشت مادرم را پیشگویی می کرد

و ملوک نانجیب زاده

 که خلوت ارباب را پر می کرد

 آب را بر خاکستر می ریخت

مادرم غذای خاکستری خورد

و بچه های خاکستری به دنیا آورد

 لاک پشتهای مزرعه مرا می شناسند

من بر بالشی از علف می خوابیدم

قورباغه ها برایم لالایی می خواندند

 مادرم از مزرعه که بر می گشت

 سبدش از دوبیتی سر زیر بود

«چندی موبمجم این بند پینه»

 چندی پیدا کنم شمشاد نییه

شمشاد نی مره صدا ندینه

اونی که موخینم خداندینه

 برای رفوی پیراهن های پاره ما

دو بیتی و اشک کافی بود

 سوزن که به دستش می رفت

 نه بر جگرم می رفت

کی می توانستم گریه کنم

کیومرث خان می گفت:

دهانت را ببند

آیا آسمان به زمین آمده است

 ما که چیزی احساس نمی کنیم

 بالش من سنگین بود از اشکهای من

 با گوشه زمخت لحافم

 اشکهایم را می ستردم

 بر دامن اگر گندم می پاشیدم

 سبز می شد

از بس گریسته بود

آسمان تنها دوست مادرم بود

 مادرم ساده و سبز مثل ولگان بود

 من شعرهای ناسروده مادرم را می گویم

 من با امیر گته یا خوابیدم

من با امیر گته یا شیر خوردم

من با امیر گته یا گریه کردم

من نبودم

من شاعر نبودم

مادرم یتیم شد

 مزر دشت 9/5/1364