دو خنده از تو همه عمر مانده در یادم
که بود آیتی از شادی و اسیری من
یکی ز روی وفا در شب جوانی ما
یکی ز راه ملامت به روز پیری من

 سها در عاشقی ها نغمه سر کرد
 ز شور عشق آهنگ سفر کرد
غم هجران سامان بر دلم بود
سها ای بار غم را بیشتر کرد
 

همه گویند بهار آمده است
و به هنگام بهار
باز می رقصد و می رقصد و می رقصد برگ
 باز می تابد و می تابد گل همچو چراغ
باز می
گرید ابر
باز می خندد باغ
همه گویند بهار آمده است

 با اهرمن نشستی آدم نمیشناسی
 با درد خو گرفتی مرهم نمیشناسی
 ناپاکدامن را بر چشم خود نشاندی
 زیرا ز کوری دل مریم نمیشناسی
 در جستجوی یک باغ سرگشته در کویری
با آنکه تشنه کامی زمزم نمی شناسی

بار دیگر غم عشق آمد و دلشاد م کرد
عزم ویرانی من داشت و آبادم کرد
دشت تا دشت دلم وادی ختاموشان بود
تندر عشق یه یک صاعقه فریادم کرد
نازم آن دلبر شیرین که به یک طرفه نگاهم
آتشی در دلم افروخت که فرهادم کرد

 من آن درخت غریبم که یک جوانه
ندارم
کویرزادم و از برگ و گل نشانه ندارم
منم چو مرغ گریزان دشت در دل شبها
ز هیچ سوی نشانی ز آشیانه
ندارم
سرم به زیر پر غربتست وپای به زنجیر
برای نغمه مستانه یی بهانه ندارم

در پیر خمیده هوسی پیدا نیست
در پیکر بی جان نفسی پیدا نیست
گفتی که خدا ز چشم من پنهانست
 در آینه ی تیره کسی پیدا نیست
 

در مهر بی نظیری در دلبری به نامی
چشم نو را بنازم کز هر نظر تمامی
در جامه یی پرندین چون شمع در حبابی
یا چون شراب گلرنگ لغزان میان جامی

من مرد محبتم جفا پیشه نیم
دانی تو که من درخت بی ریشه نیم
گویی که چرا ز من گریزان شده یی
همرنگ تو ام ولی هم اندیشه نیم
 

در سکوت مدهش جنگل
در غروی ابری ساحل
موج دریا همچنان دیوانه یی مصروع
می کشد فریاد و سر را میزند بر سنگ
 مرد تنها مرد غمگین مرد دیوانه
با دو چشم ماتت و اشک آلود