بر لبانم غنچه لبخند پژمرده‎ست نغمه‎ام دلگیر و افسرده‎ست

نه سرودی نه سروری نه هم آوازی نه شوری

زندگی گویی ز دنیا رخت بربسته‎ست

یا که خاک مرده روی شهر پاشیده‎ست

این چه آیینی چه قانونی چه تدبیری‎ست

من از این آرامش سنگین و صامت عاصی‎ام دیگر                                                                           

من از این آهنگ یکسان و مکرر عاصی‎ام دیگر

من سرودی تازه می‎خواهم

جنبشی شوری نشاطی نغمه‎ای  فریادهای تازه می‎جویم

من به هر آیین و مسلک کو کسی را از تلاشش باز دارد یاغی‎ام دیگر

من تو را در سینه‎ی امید دیرین سال خواهم کشت

من امید تازه می‎خواهم، افتخاری ‎سمان‎گیر و بلند ‎آوازه می‎خواهم

کرم خاکی نیستم اینک، تا بمانم در مغاک خویشتن خاموش

نیستم شب‎کور کز خورشید روشن گر بدوزم چشم

افتابم من که یکجا یک زمان ساکت نمی‎مانم 

با پر زرین خورشید افق پیمای خویش 

من تن بکر همه گل‎های وحشی را نوازش می‎کنم هر روز

جویبارم من که تصویر هزاران پرده در پیشانی‎ام پیداست

موج بی‎تابم که بر ساحل صدف‏‎های پری می‎آورم همراه

کرم خاکی نیستم من آفتابم جویبارم موج بیتابم 

تا به چند این گونه در یک دخمه بی پرواز ماندن تا به چند اینگونه با صد نغمه بی آواز ماندن

شهپر ما آسمانی را به زیر چنگ پرواز بلندش داشت

آفتابی را به خاری در حریم ریشخندش داشت

گوش سنگین خدا از نغمه شیرین ما پر بود

زانوی نصف النهار از پای‎کوب پر غرور ما چو بید از باد می‎لرزید

اینک آن آواز و پرواز بلند و این خموشی و زمین‎گیری

اینک آن همبستری با دختر خورشید و این هم‎خوابگی با مادر ظلمت

من هرگز سر به تسلیم خدایان هم نخواهم  داد

گردن من زیر بار کهکشان هم خم نمی‎گردد

زندگی یعنی تکاپو زندگی یعنی هیاهو زندگی یعنی شب نو روز نو اندیشه نو 

زندگی یعنی غم نو حسرت نو پیشه نو 

زندگی بایست سرشار از تکان و تازگی باشد

زندگی بایست در پیچ و خم راهش ز الوان حوادث رنگ بپذیرد

زندگی بایست یک دم یک نفس هم ز جنبش وا نماند گر چه این جنبش برای مقصدی بیهود باشد

زندگانی همچنان آب است آب اگر راکد بماند چهره‎اش افسرده خواهد گشت بوی گند می‎گیرد

در ملال اب‎گیرش غنچه لبخند می‎میرد آهوان عشق از آب گل آلودش نمی‎نوشند

مرغکان شوق در آیینه تارش نمی‎جوشند 

من سر تسلیم بر درگاه هر دنیای نادیده فرو می‎آورم جز مرگ

من ز مرگ از آن نمی‎ترسم که پایانی‎ست بر طومار یک آغاز       

بیم من از مرگ یک افسانه دلگیر بی آغاز و پایان‎ست

من سرودی را که عطری کهنه در گلبرگ الفاظش نهان باشد نمی خواهم

من سرودی تازه خواهم خواند کش گوش کسی نشنیده باشد

من نمی‎خواهم به عشقی سالیان پابند بودن 

من نمی‎خواهم اسیر سحر یک لبخند بودن

من نه بتوانم شراب ناز از یک چشم نوشیدن

من نه بتوانم لبی را بارها با شوق بوسیدن

من تن تازه لب تازه شراب تازه عشق تازه میخواهم 

قلب من با هر تپش یک آرمان تازه می‎خواهد

سینه‎ام با هر نفس یک شوق یا یک درد بی‎اندازه می‎خواهد

من زبانم لال حتی یک خدا را سجده کردن قرنها او را پرستیدن نمی‎خواهم

من خدایی تازه می‎خواهم 

 گرچه او با آتش ظلمش بسوزاند سراسر ملک هستی را

 گر چه او رونق دهد آیین مطرود و حرام می پرستی را

من به ناموس قرون بردگی‎ها یاغی‎ام دیگر

یاغی‎ام من یاغی‎ام من گو بگیرندم بسوزندم

گو به دار آرزوهایم بیاویزند

گو به سنگ نا حق تکفیر

استخوان شعر عصیان قرونم را فرو کوبند 

من از این پس یاغی‎ام دیگر....